The Blue Clay (B/NL) Blues The Maple Ertvelde (06-04-2018) reporter & photo credits: Marcel info club: The Maple info band: The Blue Clay © Rootsville 2018

Redelijk druk dezer dagen want de concertorganisatoren zitten duidelijk niet stil. Na Ms Nickki vorige dinsdag in Gent, trok ik nu richting Ertvelde voor een optreden in onze welbekende 'The Maple'. Ivan Bonne en zijn kornuiten zitten daar ook niet stil mijn gedacht. Er stond een aangenaam optreden op het programma met de sympathieke bende van The Blue Clay.

The Blue Clay speelt akoestische blues folk en americana. Inmiddels bekend door een flinke dosis energie. Naast eigen werk, met zowaar 3 albums achter hun naam, speelt de band oude blues en hillbillynummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco muziek. Kortom al hetgeen wij graag horen, de portie “feel good music”. De mannen speelden al een mooie lijst bijeen waaronder tal van voorprogramma’s maar ook op festivals als Kwadendamme Blues Festival, De Koninck Blues Festival in Delft of de blueshappening in Zelzate.

Zeer energieke band die bestaat uit: ‘Little Boy’ Wouter Verhelst( zang / gitaar / accordeon / mandoline), Repete van Merode (zang / contrabas) en Geert De Block aan de drums en geregeld komt ook de zoetgevooisde stem van Ilse Van Dooren aka Nightingale, de band vervoegen. Nu moesten ze het doen zonder Johnny Roscoe op de harmonica. Johnny werd pas zeer dringend opgenomen in het ziekenhuis en zijn leven heeft aan een zijden draadje gehangen. Momenteel zou hij aan de beterhand zijn. We wensen hem alvast een spoedig herstel toe. Hierdoor had de band beroep gedaan op de “boogieman” Jan Van Den Berghe aan de toetsen.

Voor één keer was het in The Maple niet volgelopen en dat zijn we niet gewoon. Maar laat ons zeggen dat zoals gewoonlijk, de afwezigen ongelijk hadden, en hoe. We kregen een optreden om “U” tegen te zeggen. Eigen werk als ‘Changing My Way Of Life’, ‘Hillbillies’ of ‘Poor Boy’, wordt ingenieus afgewisseld met covers van onder meer: Jimmy Reed (Big Boss Man) of Chuck Berry (30 Days) . We kregen ook een verbluffende en aangrijpende versie van ‘If I Needed You’ van Townes Van Zandt te horen.

Ik kreeg kippenvel bij dat nummer en de interactie tussen Wauter en Ilse in deze song is gewoon formidabel.  Dat geldt ook voor Stonewall Jacksons 'I Washed My Hands In Muddy Water'. Dit is echte “feel good music” en het was er van de eerste noot dan ook bal op. Voor de rust kregen we nog wat old school rock ’n roll op ons bord met ‘Shake Rattle ‘ Roll’ om af te sluiten met het spetterende ‘Rocking Willy Moore’. De eerste set had zowaar bijna anderhalf uur geduurd, niet te geloven.

In de tweede set werd op hetzelfde élan verder gegaan en de energie spatte gewoon van het podium. Ondertussen hadden er wat meer mensen de weg naar The Maple gevonden wat de sfeer van het optreden natuurlijk ten goede kwam. Aan een goed concept dient niets te worden veranderd dacht de band en dat is ook zo, daarom kregen we in de tweede set dezelfde mix van eigen werk en leuke covers, iets wat iedereen wist te smaken. Robert Johnsons ‘Last fair Deal Going Down’ mocht aftrappen gevolgd door de zeer leuke versie van Blind Willie McTells ‘Statesboro Blues’. ‘Call me The Little Boy’ was dan weer zo’n eigen nummer. De zaal afbreken gebeurde met ‘Rock This House’ en verder nog songs als ‘Bright Light’ of de afsluiter ‘Blue Ridge Mountain Blues’ een song van de hand van Doc Watson.

Bissers mochten na zo’n optreden ook niet ontbreken, maar ondertussen was ik al de nacht in verdwenen ‘on the long way home’. Weer een avondje genoten daar in Ertvelde. Een perfecte afsluiter van de week en de beste opener van het weekend dat je maar kan denken. Bedankt Ivan Bonne maar vooral bedankt aan The Blue Clay, dit was een topprestatie.

Marcel.